Στάσεις - Propaganda

Στάση 1η
Και εγώ σε θυμάμαι αλλά δεν είναι ώρα για τέτοια. Κάποτε είμασταν μαζί, όχι πάντα. Τίποτα δεν είναι για πάντα. Περιμένουμε το λεωφορείο - απόγευμα, χειμώνας. Κανείς δεν είναι εκεί στ' αλήθεια. Δεν είμαστε κανενός είδους εξαίρεση. Όλοι όσοι περιμένουν βρίσκονται ήδη κάπου αλλού. Φυσικές απουσίες λέγεται αυτό. Η διαδρομή δεν έχει καμία απολύτως αξία. Τίποτα δεν συμβαίνει στις διαδρομές -τίποτα-. Ένα ζευγάρι μες στο αυτοκίνητό τους, ακούνε ΤΣΙΤΑ σκυλάδικα. Ο οδηγός βλέπει την εκκλησία δίπλα στη στάση, αφήνει το τιμόνι... και κάνει το σταυρό του. Το αυτοκίνητο καρφώνεται πάνω μας. Είναι αυτό που λένε με την βοήθεια του Χριστού μας γαμήσανε την παναγία.

Στάση 2η
Τερματικός σταθμός. Εδώ κατεβαίνεις. Εγώ όχι. Πηγαινοέρχομαι από τέρμα σε τέρμα για να δω πόσο αντέχω. Είμαι η κάθε στάση. Γίνομαι θόρυβος, είμαι οι γραμμές που από πάνω τους περνάνε οι παγωμένες ώρες. Είμαι το κάθισμα που φιλοξενεί τους κώλους σας. Είμαι το καθαρό τζάμι, είμαι το χέρι της καθαρίστριας, είμαι ο θόρυβος από τα σπασμένα φρένα -είμαι όλα αυτα. Γίνομαι ανεξέλεγκτος συρμός. Σας βλέπω να τρέχετε να με προλάβετε και να στριμώχνεστε ο ένας πάνω στον άλλον, να κοιτάτε με ειρωνεία εκείνους και εκείνες που δεν μπήκαν. Δεν σας περνάει από το μυαλό ότι δεν τρέχουν να προλάβουν. Όχι, στα μάτια σας είστε νικητές. Είστε στα βάθη της πόλης και τρέχετε με πάνω από εκατό. Σεπόλια-Ομόνοια σε έξι λεπτά. Είστε ο χαμένος χρόνος των διαδρομών. Μήπως σας βρομάει κάτι; Όχι δεν είναι αυτοί οι “βρωμιάρηδες” είναι ο συρμός που κινεί την ακινησία σας. Είναι το πηγαινέλα που ξερνάει διαδρομές. Σας βρωμάει κάτι; Είναι που κάναμε μόνο πέντε λεπτά. Καινούριο ρεκόρ! Είμαστε προσωρινοί επιβάτες που νομίζουμε ότι η ιστορία έχει τερματικό σταθμό και στάσεις στα μέτρα μας. Έχει και εκτροχιασμούς. Η σιδερομένη πραγματικότητα μπορεί και να τσαλακωθεί, μπορεί και στην αμέσως επόμενη στάση.

Στάση 3η
Στην ουρά για εισιτήριο. Ομόνοια. Για την ακρίβεια στα βάθη της Ομόνοιας. Δυο πιτσιρίκες , άγνωστες μεταξύ τους, η μία πίσω από την άλλη. Κανείς δεν μιλάει με κανέναν. Αν γινόταν να πέθαιναν όλοι όσοι προηγούνταν στην ούρα όλα θα ήταν πιο όμορφα- μικροαστισμός-. Μια κυρία, μάλλον από τη Βοσνία, εμφανίζεται πίσω από το μπουλούκι της ουράς, μπροστά από τις πιτσιρίκες. Μέσα σε πέντε λεπτά έχουν συζητήσει μεταξύ τους και έχουν θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο αγα(μ)άτε αλλήλους. Το μ δεν είναι ορθογραφικό λάθος. Η κυρία πάει στο τέλος της ουράς, ντρέπεται. Εκείνες θριαμβολογούν. Να μας πάρει τη σειρά; η Αλβανή; Εμάς; Για την ιστορία η εν λόγω κυρία ήταν μπροστά από τις πιτσιρίκες αλλά δεν ήταν και σίγουρη. Εκείνες όμως ήταν σίγουρες για την θέση τους. Κανείς δεν τους τρώει την θέση ακόμα κι αν δεν είναι δικιά τους. Και δεν είναι καν θέση. Στα βάθη της Ομόνοιας σέρνεται η ταύτιση συμφερόντων μια κοινωνίας που ξέρει την θέση της, ξέρει ποιοι είναι από κάτω της. Ανεβαίνει με κυλιόμενες σκάλες, ανεβαίνει ακίνητη. Ξαφνικά ο μπάτσος του μετρό φαίνεται λιγότερο απειλητικός. Απ' αυτόν ξέρεις τι περιμένεις. Είναι εκεί για να υπηρετεί και να προστατεύει τα αφεντικά του.

Στάση 4η
Στα βάθη του Συντάγματος. Μεσημέρι. Όλοι πίσω από την κόκκινη γραμμή . Στρίβω τσιγάρο για να το 'χω έτοιμο. Κρατάω τον αναπτήρα στο χέρι. Δεν το ανάβω. Βλέμματα με κοιτάνε απειλητικά. Σαν να μου ζητάνε ταυτότητα. Μου ράβουν κοστουμάκι. Έτοιμοι να με λιντσάρουν. Δεν τους φαίνομαι για ξένος, σώθηκα! Το κάπνισμα σκοτώνει λιγότερο από την κοινωνία του υγιεινισμού. Ξαφνικά τα μαύρα πνευμόνια μου φαντάζουν λιγότερο απειλητικά από τους “είπαμε απαγορεύεται”. Οι “είπαμε απαγορεύεται”, πρώτα σκοτώνουν, μετά ρωτάνε.

Κάθε κανονικότητα μια γαμημένη στάση.
Όλη η ζωή σου ατόφια ψέμματα και λάθη.
Παίρνεις γραμμή και διαδρομή ανοιχτή.
Δηλητήριο στο αίμα μια ιστορία σαν κι αυτή...




ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΑ' ΧΟΥΜΕ ! ;)